شهرهای شبکه ای و ارتباطات فرا ملی

تعداد بازدید : 112

9/26/2023

W ired Cities A nd TransnationalC om m unications:New Form s O fG overnance For

Telecom m unications A nd The N ew M edia

شهرهای شبکه ای و ارتباطات فرا ملی(1)

اشکال جدیدی از حکومت برای ارتباطات راه دور و رسانه های جدید

D wayne W inseck وینسک دواین

تلخیص و برگرفته از کتابچه ی رسانه های جدید

آدرس سایت:

http://polaris.gseis.ucla.edu/llievrou/HN M contents.htm l

چکیده:

در این مقاله،تاریخچه رسانه های جهانی و تأثیرات آنها مورد بررسی قرارگرفته و ضمن آن به ساختارهای اساسی و بنیادینی که منجر به گسترش فناوریهای نوین ارتباطی،به ویژه ارتباطات از راه دور نظیر شبکه ی اینترنت گردیدهاند،پرداخته شده است.علاوه بر این مقولاتی چون نظم نوین داخلی،سیاستهای جدیدخصوصیسازی و سازمان تجارت جهانی مورد توجه قرارگرفتهاند که در نهایت به تلاشهایی جهت برقراری نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات(2)انجامیده است.در بخش دیگری از این مقاله،موضوع سازمان تجارت جهانی(3)و خصوصی سازی در عرصه ارتباطات مطرح شده است؛به طوریکه بین سال های1984تا1990بیش از110شرکت ارتباطات از راه دور خصوصی شدهاند.برخی از آنها نظیر«بریتیش تلهکام»(4)به طورکامل و برخی دیگر همچون«مالزیا تلهکام»(5)و سنگاپور تلهکام(6 ) بخشهایی از فعالیت شرکت خود را به بخش خصوصی واگذار کردهاند.البته این خصوصیسازی به تأثیرات اقتصادی متفاوت و نوعی نابرابری در دسترسی به اطلاعات در کشورهای آفریقایی،آسیایی و امریکای لاتین منجر گردیده است؛برای مثال در پایان سال1999 تنها3درصد از مردم جهان به اینترنت دسترسی داشتند و در23کشور اساسا امکان دسترسی به اینترنت وجود نداشت؛همچنین در پنجاه و هشت کشور جهان کمتر از یک هزار کاربَر اینترنتی وجود داشت.در قالب یک مقیاس جهانی می توان اذعان داشت که45 درصد کل کاربران اینترنت مقیم امریکای شمالی،35درصد دیگر مقیم اروپا و11درصد ساکن کشور ژاپن می باشند.به واقع تنها در برخی از کشورها،روند خصوصیسازی ارتباطات انجام شده و توانسته جایگزین انحصارات دولتی شود و دسترسی یکسانی را برای همگان به ارمغان آورده است.پیامد چنین روندی نیز بروز شکاف میان کشورهای توسعهیافته و کشورهای درحال توسعه در خصوص دسترسی به خدمات ارتباطات از راه دور را افزایش داده است.

کلید واژه ها:شهرهای شبکه ای، نظم نوین داخلی،سیاستهای جدیدخصوصیسازی،سازمان تجارت جهانی،ارتباطات از راه

دور،ارتباطات جهانی،ارتباطات کابلی،رسانه های جهانی

تاریخچه ی مختصری از رسانه های جهانی

سیستم رسانه های جهانی از لحاظ تاریخی کهنتر از آن است که به نظرمیآید.درواقع تاریخچه بحث پیرامون رسانه های جهانی به اواخر قرن19 یعنی وقتی که یک شبکه گسترده جهانی از شرکتهای تلگراف(ارتباطات کابلی)و آژانسهای خبری به عنوان شرکتهای فراملی در آن زمان ظهور پیدا کرد،بازمی گردد. تا اواخر قرن19دولت های بریتانیا و ایالات متحده امریکا به پذیرش تجارت جهانی درخصوص آزادی کابلها مبادرت نموده و به نحو تجاوزکارانهای از این چنین سیاستهایی جهت گسترش دسترسی به بازارهای خارجی از طریق شرکتهایی نظیر شبکه های کابلی امریکایی،کمپانیهای تلگراف انگلیسی ـ آمریکایی،شرکت های تلگراف انگلیسی و شرکت توسعه شرقی تلگراف وستریونیون بهره برده اند.از این چنین سیاستهایی همچنین در پشتیبانی از کارتلهای کابلی و اهرمهای قدرت جهت دسترسی به بازارهای داخلی به منظور بهرهبرداری دو طرفه شرکتهای ارتباطی خارجی ایالات متحده و انگلستان بهره برداری شده است.پس ازجنگ جهانی اول در رسانه های جهانی شکافی به وجود آمد و تحقیقات در این رشته تا حدود زیادی به مطالعه درخصوص تبلیغات و توانایی مردم در دریافت اخبار خارجی محدود گردید. ایده ی رسانه های جهانی با توافقات بینالمللی،دامنه عملکرد تکنولوژیهای رسانهای جدید(رادیو، تلویزیون، ماهواره ها و نظایرآن)را به داخل مرزهای ملی محدود می نمود.

طی ده های1970 و1980کشورهای توسعهیافته در یونسکو و اتحادیه جهانی مخابرات(7)به تصویب سیاستهای جدیدی در راستای دستیابی به تخصیص عادلانهای از منابع ارتباطات مبادرت نمودند.اتخاذ چنین سیاست هایی نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات و دسترسی بیشتر به اخبار و رسانه های قدیمی همچنین تنوع بیشتر جریان اطلاعات در تمامی کشورها و توزیع عادلانه ی اطلاعات را می طلبید. در اصل سازمان یونسکو و اتحادیه ی جهانی مخابرات به ترتیب تحت مطالعات اصلی کمیسیون مک براید و ماتیلز به این نتیجه رسیدند که به انجام نوآوریهایی در این خصوص مبادرت نمایند.از این رو تلاش هایی جهت نیل به آزادی و تعادل جریان اطلاعات،گسترش مشارکت کشورهای توسعهیافته در هر دوسازمان،تخصیص بیشتر منابع به صورت عادلانه برای عموم(امواج رادیویی و مکانهای مداری برای ماهواره های ثابت)و افزودن زیرساختهای ارتباطی برای ایجاد برنامه های بینالمللی توسعه ارتباطات و فراهم کردن حمایتهای فنی و مالی برای اخبار محلی و آژانسهای رادیو و تلویزیونی صورت گرفت.با این حال اهداف نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات به صورت منحرفشدهای محقق گردید و این در حالی بود که چنین کوشش هایی متمایل به سیستم جهانی شد که بتواند نیازهای کشورها را بهتر از آنچه که دنباله روی کورکورانه از تسلط اروپا و امریکای شمالی ایجاب می نمود،منعکس کند.در این اثنا نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات با انتقام کشورهای مواجه گردید که از ایده نظم نوین ارتباطات جهانی براساس برابری و توزیع مجدد قدرت و منابع متضرر گردیدند. کشورهای امریکا انگلستان و سنگاپور،سازمان یونسکو را ترک و تهدید کردند که در صورت عدم اعمال تغییرات فراگیر داخلی،اتحادیه جهانی مخابرات نیز به سرنوشت مشابه دچار خواهد شد.آنها طالب اولویت رقابت و خصوصیسازی به همان صورتی بودند که درتوافقنامه جهانی تجارت و گمرک(8 )لحاظ گردیده بود،در نتیجه تجارت آزاد و ارتباطات مجددا احیا شد و اقتدار سازمان یونسکو و اتحادیه جهانی مخابرات باز تعریف شد و بحث درخصوص نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات کم رنگ شد.بدین ترتیب سازمان یونسکو به پذیرش مجدد جریان آزاد اطلاعات تن در داده و در نتیجه دولت های انگلستان،امریکا و سنگاپور بازگشتند.سازمان تجارت جهانی نیز مجدداً براساس دکترینی که اساس آن، نظام سیاسی ارتباطات جهانی درحال تکوین بود برای کلیه اعضای خود مجوز مبادله اطلاعاتی بدون هیچ محدودیتی در میان مرزها را صادر نمود.

• تحقیقاتی که روش اصلی و دسترسی به منابع ارتباطی را در مناطق مختلف جهان با حمایت از ٍ خصوصیسازی، رقابت و توسعه قالبهای خود تظیمی جدید در بعضی از کشورها پوشش میدادند.

• نقش مکمل حمایتی به طور مثال توسعه مراکز دوربرد(10)به عنوان منابع اجتماعی که برای مردم در کشورهای توسعهیافته با دسترسی بیشتر به خدمات ارتباطات از راه دور تهیه میشوند.

• تهیه منابع مالی برای حمایتهای قانونی و ظرفیتهای سیاستگذاری در کشورهای توسعهیافته و ترجیحاً شبکه ها و خدمات اطلاعاتی که امروزه در بازارهای اختصاصی هستند.

تغییر شکل و خصوصی شدن سیاستهای ارتباطات جهانی

• خصوصیسازی

• رقابت تحت نظارت

• تطبیق سیاستهای نوین برای رسانه های جدید

سازمان تجارت جهانی و خصوصیسازی

درخلال سالهای 1984 تا 1990،110شرکت ارتباطاتاز راه دور فرایند خصوصی شدن را پشت سر گذاردند.تعدادی از این شرکت ها نظیر بریتیش تلهکام به طور کامل و برخی دیگر نظیر مالیزیا تلهکام و سنگاپور تلهکام قسمتی از شرکت خود را به بخش خصوصی واگذار کردند.با این حال می توان اذعان داشت که در پایان سال 1999 تنها 3 درصد از مردم جهان به اینترنت دسترسی داشتند.به عبارت دیگر 23کشور جهان از اتصال به شبکه اینترنت محروم بوده و در58 کشور دیگر نیز کمتر از1000 کاربر اینترنتی وجود داشت.در قیاسی کلی 45درصد کل کاربران اینترنت مقیم امریکای شمالی،35 درصد ساکن اروپا و11درصد شهروندان ژاپنی بودند. گفتنی است که توافقنامه های سازمان تجارت جهانی کشورها را به تعهد در قبال روند خصوصی سازی و پذیرش سرمایهگذاران خارجی ملزم نمی نماید،اگرچه فشار عمده ایی جهت پذیرش این تعهد اعمال می گردد.بسیاری از کشورها به انجام این چنین فعالیت هایی به اندازه ی ایالات متحده مبادرت نکرده اند.کشورهای امریکای لاتین بزرگترین مراحل رفع محدودیتهای سرمایهگذاریهای خارجی را به واسطه ی یکدست کردن گرایشهای موجود انجام دادند. در آرژانتین،غنا،مکزیک و آفریقای جنوبی عاملان خصوصیسازی ارتباطات از راه دور(11)بر نصب 225 هزارتا 5/2 میلیون اشتراک جدید طی5 سال تاکید داشتند.این اقدامات با توسعه طراحیهای تنظیم شدهای همراه شد و بر گذار از باور مقرراتزدایی در ده ه 1980 به ایدهای که رژیمهای دولتی را ارکان اساسی تغییر سیاستهای ارتباطات از دور میدانست تأکید شد.از این رو سازمان تجارت جهانی«الگوی جدید دولتی»،یا به عبارت کلی سند امضا شده توسط55 کشور را پذیرفت. سازمان تجارت جهانی،رقابت و شهرهای شبکهای در زیرساختهای اطلاعات جهانی موضوع تجارت جهانی،به واسطه انجام مطالعات آکادمیکی توسط سازمان مؤسسه همکاریهای اقتصادی و اتحادیه ی مخابرات جهانی بسط یافت.مطالعات مذکور ثابت کردند که توسعه در کشورهایی که رقابت در آنجا ترسیم شده به افزایش دسترسی شهروندان به خدمات پایه تلفنی و خدمات جدید ارتباطی همچون اینترنت منجر گردیده است و این در حالی است که در کشورهایی فارغ از چنین تصاویری،چنین نشده است.در بازگشت به این مطالعات در سال1997،توافقنامه اصلی ارتباطات از راه دور،توسعه کشورهایی را که رسماً به رقابت در عرصه ارتباطات از راه دور میپرداختند مدنظر داشت.این تواقفنامه عمدتاً وضعیت72 کشوری که آن را امضا کرده بودند تقویت و تحکیم میکرد و این در حالی بود که تنها چند کشور توسعه رقابتی را پذیرفتند.افزایش رقابت به واسطه ی حضور سازمان تجارت جهانی به منظور نیل به افزایش عظیم در سرمایهگذاریها،انگیزه و تحریک ایجاد نمود.اما سؤال اساسی این است که به وسیله چه کسی و کجا؟

توافقنامه اصلی ارتباطات از راه دور و تنظیم آزادسازی،آغازگر حملهای در مقیاسی غیرقابل پیشبینی به شهرهای شبکهای و جهانی بود.درکشورهای عضو سازمان مؤسسه همکاری اقتصادی بسیاری از این سرمایهگذاریهای جدید به واسطه ی رقابتهای جدید انجام میگرفت و در کشورهای درحال توسعه سرمایهگذاریها بین سالهای 1995 و 1998 تا میزان سه برابر بیش از ده ههای قبل افزایش یافت.در مدت زمانی کوتاه اما مشخص،اینترنت از 2میلیون کاربر به 90 میلیون در پایان قرن بالغ گردید.همچنین تعداد کشورهایی که به این شبکه متصل شدند از90 کشور به 200 کشور در طول یک ده ه افزایش یافت.در این میان شکاف بین کشورهای توسعهیافته و درحال توسعه در زمینه دسترسی به سرویسهای ارتباطات از راه دور احساس میشد. اگرچه بر تقسیم بندی کلی میان(کشورهای غنی از اطلاعات)و(کشورهای مواجه با فقر اطلاعات)پافشاری میشد،اما در برخی موارد میان نواحی شهری و روستایی وابسته به فناوریهای ارتباطی و اطلاعاتی(12)جدید و مناطقی از جهان که به شبکه های کوچک محلی و شبکه های جهانی متصل بودند،غلو می شد. به راستی زمانی که برخی اصلاحات در دسترسی به خدمات ارتباطات از راه دور در سراسر آفریقا،آسیا و آمریکای لاتین طی ده ه ی90 اعمال گردید کشور هایی نظیر آرژانتین،کلمبیا،کره،سنگاپور و آفریقای جنوبی از آن سود جستند؛زیرا اکثریت مشترکین تلفن و 4/3 کاربردهای جدید در این مناطق ساکن بودند.بیشتر سرمایهگذاریهای جدید در ارتباطات از راه دور در زمینه کشیدن کابلهای فیبر نوری میان اروپا و شمال آمریکا از طریق دریای آتلانتیک و میان آمریکا، ژاپن،چین،هنگکنگ و سنگاپور از طریق اقیانوس آرام صورت گرفت. ظرف مدت3 سال پس از زمان توافقنامه اصلی ارتباطات از راه دور،ظرفیت کابلهای فیبری که کشور های جهان را به یکدیگر مرتبط می نمود به صدبرابر افزایش یافت.علیرغم رقابت پیشبینینشده در حوزه ی ارتباطات از راه دور،تنها عدهای از کنسرسیومها در حال ایجاد زیرساختارهای اطلاعات جهانی بودهاند.کارتلهایی همچون کنسریتا تغییرات سیستمهای جهانی را به صورت ترکیبی از تکنولوژی جدید و اعمال متصدیان ارتباطات از راه دور میسازند.فیبرها اطراف جهان را به یکدیگر متصل میکنند.شبکه کابلی آمریکا ـ ژاپن و شبکه کابلی چین ـ آمریکا از یک سو و تنظیم رقابتهای جدید کمپانیهای کابلی و میکروسافت از سوی دیگر این کار را انجام میدهند. گذرگاه جهانی ارتباطات به صورت رویکردی منطقی برای کابلهای ارتباطی جهانی درآمده است.این گذرگاه ها عبارتند از مایکروسافت،امپریال بانک کانادا و شبکه های بانکی اروپا،که شبکه های آنتورب،برلین،بروکسل،فرانکفورت،لندن،مونیخ، پاریس و سایر شهرهای اروپا را به یکدیگر متصل می کنند.این توسعه به صورت یک ارتباط جهانی درآمده است که آنها را اغلب به صورت سنتی در برگرفته و به صورت شبکهای سرویس می دهند.آی. تی.اند. تی(13)در بردارنده فعالیتهایی است که در قالب دو بخش اساسی در ایالات متحده آمریکا پایهریزی شده است. این پیچیدگی در ارتباطات و شبکه وب(14)به منظور کمک به خدمات تلفنی،اینترنتی،سرویسهای ویدئویی شبکه باندهای وسیع آمریکا و شهرهای همجوار آن به صورت سرویسدهی تلفنی در83 منطقه است.در گزارشی واقعی اینگونه آمده است که 15درصد امکانات شمال آمریکا و باندهای گستردهای که در اینترنت به وجود آمدهاند.بین سالهای 2005و 2010 قابل دسترسی هستند.برای توسعه و اتصال به بزرگراه های جهانی طی سال 2002 ارتباط اینترنتی که میان آفریقا و سایر بخشها برقرار می گردد و اطلاعاتی که به دنبال آن از آفریقا راهی دیگر مناطق می شد خود به برقراری ارتباط میان 90 کشوربه صورت بخش بخش در آفریقا منجر گردید که درجه ارزش پولی آن50 دلار در بوتسوانا و1700دلار در آنگولاوکنیا بود.آفریقا به صورت عامل ارتباط دهنده مجدد،در سرویسهای اطلاعاتی جهانی از نقش مهمی بر خوردار است.مایکروسافت اغلب نقش خود را در جهانیسازی نقاط مختلف نظیر کوبا و برزیل و از طریق رسانه های جمعی جهانی و در شاهراه های بزرگ اطلاعاتی نظیر هنگکنگ انجام می دهد که از هنگکنک تله کام به صورت گسترده در ایجاد شبکه اینترنتی بین رسانه های جهانی و مناطقی که از آن شبکه به صورت گسترده استفاده میکنند،اطلاعات خود را در دسترس قرار می دهند.

شرکت مایکروسافت به فعالیت پرداخت و برای توسعه باندهای گسترده در سرویسهای اینترنتی میلیونها برزیلی تلاش نمود.به واسطه این تلاشها تنها10درصد از نخبگان مقیم شهرهای سائوپائولو،ریودوژانیر و بلوهورنرونته پوشش داده شد و مابقی شهروندان برزیلی از دسترسی به تلفن،کامپیوتر و اینترنت محروم مانده اند.در نقاط دیگری از برزیل،مایکروسافت به همراه گذرگاه جهانی شبکهای ایجادکرده است که نه تنها رابط اروپا،آمریکای شمالی و ژاپن است بلکه شبکه های محلی را در مراکز تجاری عمده ی آسیا به یکدیگر متصل میکند.

از این رو می توان اذعان داشت که مهمترین عامل مورد توجه شرکت ها،گذرگاه جهانی در حال ایجاد یک شبکه ارتباطات پیشرفته فیبرنوری است که مراکز تجاری را در منطقه آسیای شرقی به شبکه فیبرنوری وسیع گذرگاه جهانی متصل میکند.این شبکه،کشور هایی نظیر تایوان،سنگاپور،هنگکنگ، مالزی،چین،کره و فیلیپین را به یکدیگرمتصل کرده و قدرت دسترسی منطقهای غیرقابل پیشبینی به شبکه برای خدمات متنوعی نظیر امکانات شبکهای،تجارت الکترونیکی و تکنولوژی با کیفیت بالا و ارزان را به ارمغان خواهد آورد.تمرکز و توجه به مراکز مالی شبکه و محدودیتهای شهری همچنین ما را به سوی طرحهایی درخصوص فضای مجازی(15)سوق میدهد.هر چند80 درصد از کل کاربران اینترنتی تنها در10کشور جهان به سر می برند.بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که استفاده بیش از حد از اینترنت،بخشی از زندگی روزانه ی شهروندان شهر های سائوپائولو،مکزیک،شانگهای،کوالالامپور و بانکوک را به خود اختصاص داده است.از این رو نقاط فنی شبکه ارتباطات جهانی در شهرهای سائوپائولو،هنگکنگ،سنگاپور،شانگهای،ژوهانسبورگ، تورنتو،نیویورک،لندن،بروکسل،پاریس و آمستردام قرار گرفته است. ما بیشتر از این نمیتوانیم اولویت گذاریهایی چون جهان اول و جهان سوم،شمال و جنوب و نظایر آن را ملاک قرار دهیم اما باید مناطقی را که صاحب تکنولوژی سختافزاری شبکه جریان اطلاعات و انتقالدهنده آن هستند از مناطق غیر مرتبط با شبکه و غیر مولد تشخیص دهیم یا همچنان که ساسکیاساسن(16)اظهار میدارد،ما نیازمندیم درباره ی روابط میان کاملسازی و تمرکز از یک سو و حاشیه از سوی دیگر فکرکنیم.ساسن ضرورت این شیوه فکر کردن را به صورت ذیل بیان میکند:

جهانی شدن اقتصاد و تکنولوژیهای اطلاعاتی نوین،فضای جدیدی برای تمرکز ایجاد کرده است؛به گونهای که بیشترین قدرت این فضا در سطوح بین شهری مراکز تجاری و مالی بینالمللی شهر های نیویورک،لندن،توکیو،پاریس،فرانکفورت، زوریخ،آمستردام،لسآنجلس،سیدنی و هنگکنگ متمرکز است.اما این محدوده جغرافیایی امروزه شامل شهرهایی چون سائوپوئولو و مکزیک نیز میشود. در میان شهرهای جهان ما شاهد یک قسمت مرکزی و یک قسمت حاشیهای هستیم.به عنوان مثال،شهر نیویورک از بزرگترین تمرکز کابلهای فیبرنوری که توسط ساختمانهای جهانی نگهداری و محافظت میشود برخورداربوده است.اغلب ساختمانهای خدماتی جهانی بیشتر در مرکز شهر مستقر هستند در صورتی که هارلم که جامعه ای آفریقایی- امریکایی کم درآمد با بیش از دو مایل فاصله با منهتن است از یک ساختمان از این گونه برخوردار است. چنین مشاهداتی نشان میدهد که در عوض ادعای همهگیر شدن فضای ارتباطی،باید پذیرفت محدودیتها و موانع فضای مجازی ناشی از تفاوت میان توانایی تولید و دریافت جریان اطلاعات است و شهرها و جوامعی که این گونه ابزار را در اختیار ندارند اغلب اشکال محلی ارتباطات را تجربه میکنند. سازمان تجارت جهانی و سیاستهای نوین رسانه های جدید:تنظیم اینترنت و پوشش رسانه ها جغرافیای مجزای سیستمهای ارتباطات فراملی،با چشم انداز زیرساخت ارتباطات جهانی(17)که در ده ه1990 ارائه شده برخورد کرده است.چشماندازی که اعتبار سرویسهای جهانی را همپایه با سرمایهگذاری خصوصی و رقابت و کنترلهای انعطافپذیر میداند.همانگونه که شاهد بوده ایم،بسیاری از این اصول در توافقنامه های ارتباطات از راه دور سازمان تجارت جهانی وجود دارد.اما آیا این توافقنامه ها سرویسهای جهانی را هم پوشش داده اند؟ پاسخ این سؤال مثبت است.از یک سو توافقنامه های اصلی ارتباطات از راه دور اجازه می دهند که هر عضوی تعهد خود را در ارتباط با انجام سرویس جهانی مشخص کند،مشروط برآنکه در فضایی شفاف و بدون تبعیض و رقابتی اداره شوند و بیش از حد نیاز،فعالیت و مسئولیت نداشته باشند.ازسوی دیگرسازمان تجارت جهانی خطمشیهای سرویس جهانی را نه تنها به عنوان عرضه دوستانه سرویسهای تجملی در نظر نمیگیرد بلکه به عنوان دستیابی به سرویسهای تلفن تلقی میکند.در واقع،این ضمیمه ارتباطات از راه دور مشخصاً از پذیرش خطمشیهای سرویسهای جهانی برای سرویسهای پیشرفته مانند اطلاعات الکترونیکی،اینترنت و همانند آن،جلوگیری میکند.توافقنامه تجارت آزاد کشورهای آمریکای شمالی(18)که ضمیمه ارتباطات از راه دور براساس آن مدلٍسازی شده است نیز این نکته را مشخص و اعلام می دارد که دولتها نمیتوانند تأمینکننده گان سرویسهای پیشرفته را به رعایت موارد ذیل ملزم نمایند:

الف) مهیا نمودن خدمات برای عموم

ب) توجیه هزینه ها برای انواع خدمات

ج) مبادرت به فایل کردن تعرفه

د) اتصال شبکه خود به هر شبکه یا مشتریان مشخصی

هـ) تبعیت کردن از هرگونه استاندارد یا ضابطه تکنیکی برای اتصالات داخلی به عوض اتصال به شبکه دولتی ارتباطات از

راه دور

در مواجه ه با این محدودیتها،جای تعجب نیست که هیچگونه تلاشی برای به روز نمودن اطلاعات در سرویسهای جهانی با وجود اینترنت،شبکه های گسترده اطلاعاتی و دیگر وسایل ارتباط جمعی جدید صورت نمیگیرد،مگر با وجود برنامه های کاملاً دقیق در رابطه با اتصال مدارس،کتابخانه های عمومی،بیمارستانها و ... به اینترنت. این روند نه تنها باعث افزایش اطمینان در بازار میشود بلکه محدودیتهای موجود در توافقنامه های سازمان تجارت جهانی ـکه از گسترش خط مشیهای سرویسهای جهانی جلوگیری میکندـرا متناسب با فناوریهای ارتباطی و اطلاعاتی و مطابق با نیازهای شهروندان در یک جامعه اطلاعاتی تغییر می دهد. در این جا است که تفاوت میان سرویسهای ابتدایی و پیشرفته و تعریف دقیق از سرویسهای جهانی دولتها را مقید و ملزم میکند.این چنین الزاماتی می تواند،حوزه آزادیهای رسانه های جمعی را افزایش دهد.همانگونه که میدانیم،بسیاری از کشورها،سعی کردهاند که محتویات اینترنت را ضابطهمند کنند.با وجودی که برخی از این تلاشها توسط دادگاه های ایالات متحده و فرانسه خنثی شده و یا به عنوان مانعی برای رشد اینترنت مثلاً در کانادا مورد تأیید قرار گرفته اند. با این وجود تلاشهایی برای قانونمند کردن اینترنت ادامه دارد.دولت چین از کاربران خواسته است تا در دفاتر پلیس ثبتنام کنند.این کشور از پخش اسرار دولتی جلوگیری میکند.سنگاپور تعداد سرویسدهندگان خدمات اینترنتی(19)را محدود کرده است.بسیاری دیگر از کشورها نیز از طرق دیگر،آزادی بیان را در اینترنت محدود کردهاند.با وجودی که اینترنت از بسیاری از این تلاشها، مصون مانده است اما ممکن است تلاشهای در دست اقدام برای مجوز دادن به سرویسدهندگان خدمات اینترنتی و محدودیت دسترسی به مطالب و سانسور اطلاعات منتشر شده به صورت پیوسته(20) آزادی بیان را تا حدی تضعیف نماید. ضمیمه مربوط به قانون ارتباطات از راه دور از این لحاظ جالب به نظر میرسد که از محدودیت قانونی سرویسهای پیشرفته جلوگیری کرده و در درون و مابین مرزها،آزادی جریان اطلاعات را برقرار می سازد.با وجود این روند،سازمان تجارت جهانی میتواند اصل آزادی جریان اطلاعات را از طریق قانونمندکردن جریان اطلاعات به واسطه شبکه های ارتباطی از راه دور تحقق بخشد و از این رهگذر،به افزایش آزادی رسانه های جمعی الکترونیکی در مکانهایی کمک کند که ضعیف بوده یا باعث تقویت آنها در مکانهایی شود که به چالش فراخوانده شدهاند.از این رو به عنوان مثال حافظ حقوق بشر،ورود کشور چین به سازمان تجارت جهانی را امری پسندیده میداند.

این امر نه تنها وسیلهای برای گشودن ارتباطات از راه دور آن کشور به رقابت و سرمایهگذاری خارجی است بلکه وسیلهای است که اجازه می دهد تا شهروندان چینی به اطلاعاتی دست یابند که این اطلاعات خارج از کنترلهای دولتی و سانسور است.با این وجود، هدف سازمان تجارت جهانی،ارائه و تبلیغ بازارهای جامع و جهانی و نه حقوق بشر است! در همان اثنا که اذعان شده بود نظرات کشور سنگاپور در رابطه با ضمیمه ارتباطات از راه دور می تواند محدود کننه ی تلاشها در جهت کنترل محتویات اینترنت باشد،این خبر،در خلال مصاحبه با مسئول رادیو و تلویزیون سنگاپور در سال 1996 اعلام شد. با این وجود چنین امری بعید به نظر میرسید چرا که وزرای بازرگانی برای برپایی سخنرانی آزاد،در دستور جلسه سازمان مذکور بیمیل بودند.تلاشها برای پیگیری آزادی بیان از طریق این سازمان،به واسطه ی شروطی محدود می گردد.یعنی شروطی که اجازه میدهد تا کشورها با کمک ابزارهایی،اقدامات ضروری را برای حفظ اخلاقیات،شئون و نظم اجتماعی صورت دهند.با این وجود این مصونیت تنها در جایی میتواند مورد استفاده قرار گیرد که تهدیدی جدی در قبال یکی از منابع بنیادین جامعه صورت پذیرد.از آنجا که ضمیمه ارتباطات از راه دور ممکن است به محدودسازی اقدامات دولتها جهت کنترل محتویات اینترنت منجر گردد میتوان اذعان داشت که این امر در رابطه با سیستمهای مشخص سانسور دیده نمیشود. اغلب تأمینکننده های بازرگانی اینترنتِی سازمان یونسکو از سیستمهای ارزیابی و نرمافزارهای فیلترکننده به عنوان عامل پشتیبانی جهت رژیم نوظهور کنترل ارتباطات از راه دور و رسانه های جدید و نیز به عنوان جایگزینی برای قانونمندی دولتها حمایت میکنند.این امر،بیشتر در پاسخ به دغدغه دسترسی آسان کودکان به موارد مبتذل، مستهجن،مطالب زشت و مملو از خشونت از طریق اینترنت رخ می دهد.

در این خصوص،با اهمیتترین نکته،سیستمهای بینالمللی ارزیابی،«اختیاری»است که ـ مورد پذیرش انجمن ارزیابی محتویات اینترنت(21)ـ به واسطه ی امضای شرکتهای دیسنی،ای. بی. سی،مایکروسافت،ای. بی. ام،تلهکام و بسیاری دیگر قرار گرفته است.فیلترهایی که از استانداردهای انجمن ارزیابی محتویات اینترنت استفاده می کنند نه تنها محتویات غیر اخلاقی و ناپسند را بلوکه میکنند بلکه از میان تمامی سایتهای ارزیابیشده و از میان میلیونها وبسایت(22)موجود درسال1999، تنها با انتشار 100هزار سایت موافقت می کنند.بدان معنا که مناطق وسیعی از این فضای مجازی منحصراً به دلیل عدم ارزیابی حذف شدند.سایتهای شرکتهای رسانه های چند منظوره،از احتمال بیشتریبرای ارزیابی برخوردار می باشند؛به همین دلیل برای افراد کاربرقابل دسترسی هستند. فیلترهای ویژه محتویات توسط سرویسدهندگان خدمات اینترنتی بدون اطلاع کاربران مورد استفاده قرار گرفته اند.این واقعیت که حامیان استانداردهای مبتنی برانجمن ارزیابی محتویات اینترنت،تهیهکنندگان اصلی مرورگرهایی چون نت اسکیپ(23،)وارنر(24،)میکروسافت(25)و نیز تأمینکنندگان دستیابی به اینترنت هستند به آنها اجازه میدهد که نقش نگهبان این دروازه ها را برای خود مفروض بدانند مبنی بر این که سیستم جهانی کنترل محتویاتی را ایجاد کردهاند که مشخص میکند چه کسی میتواند به اطلاعات یک کامپیوتر دست یابد یا نمیتواند. قابلیتهای سانسور هرچه عمیقتر در ساختار اینترنت جای میگیرد؛این امر برای دولتها آسانتر خواهد شد تا نظر خود را با تغییر دادن طرح و نقشه انجمن ارزیابی محتوای اینترنتی به یک سیستم خصوصی سانسور تحمیل کنند.واقعیت آن است که این مسأله در کشور استرالیا صورت پذیرفته و در ایالات متحده نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.کشور فرانسه وسازمان یونسکو نیز به عنوان شیوهای از کنترل دوجانبه بر این موارد تأکید داشتهاند. سازمان تجارت جهانی،وحدت رسانهای و خطمشی ارتباطات در جهان مرتبط با اینترنت این ایده که قراردادهای ارتباطات از راه دور جهت دهنده ی سرویسهای جهانی و کنترل محتویات اینترنت،بوده است،

نشان دهنده آن است که سازمان تجارت جهانی،از نفوذ بیشتری در مقایسه با افکار عمومی بر ارتباطات و موارد فرهنگی این خطمشی برخوردار بوده است.در آن اثنا که ارتباط سازمان تجارت جهانی با این امور به این علت که رسانه های کابلی و رادیو و تلویزیون مشمول این قراردادها نمیشوند حداقل به نظر می رسد از بیشترین تاثیر گذاری برخوردار بوده است.در اصل قراردادهای این سازمان مشمول هیچگونه مادهای برای معافیتهای فرهنگی نبوده و کشورها میتوانند فیلم و برنامهسازی تلویزیونی را به عنوان انواع کالا در نظرگرفته و این چنین سرویسهایی تحت پوشش سازمان مذکور قرار گیرند.در واقع، 19کشور با نظر به برنامهسازی تلویزیونی عمل کرده و 25 کشور دیگر تعهداتی را انجام دادهاند که این تعهدات آژانسهای جهانی را نیز در برمی گیرد.علاوه براین،فشار زیادی مبنی براینکه این تعهدات(صنایع فرهنگی)را نیزشامل شود وجود دارد. برخی از کشورها خواهان آنند که سازمان تجارت جهانی به پذیرش ابزار ویژه ایی مبادرت نماید تا ابزارهایی را که میتوان برای ارائه و تبلیغ صنایع فرهنگی به کاربرد شناسایی کنند(نظیر نظر کانادا)و برخی دیگر نیز تمایل دارند که صنایع فرهنگی، مشمول سازمان تجارت جهانی نباشند(نظیر فرانسه). صرفنظر از دستاوردهای این مباحث،تفاوتهای بدست آمده توسط سازمان تجارت جهانی میان سرویسهای ابتدایی و پیشرفته و نیز میان سرویسهایی که به طور رسمی تحت پوشش قراردادها و ارتباطات از راه دور و سرویسهای اطلاعاتی واقع شدهاند و آنهایی که تحت این پوشش نیستند،مانند صنایع فرهنگی،در مواجه ه با یکپارچگی و وحدت رسانه ها از میان نرفته و تمام اطلاعات نیز به زبان دیجیتالی ترجمه شده و به شبکه های ارسال می گردند. این فرایندها تا آنجا پیش میرود که دولتها ممانعتهای خود بر روی مالکیتهای ترکیبی را کاهش دهند که این خود به حذف خط مشهایی در رابطه با جلوگیری از فعالیت شرکتهای ارتباطات از راه دور از جریان یافتن اطلاعات و محتویات در شبکه ها منجر می گردد.وحدت رسانه ها همچنین به واسطه ی تغییرات مالکیتی ایجاد شده توسط مجتمعات چندشاخهای بینالمللی و رسانه های چندجانبه،به پیش رانده میشود.

قرار دادن تمامی رسانه های جدید در یک طبقهبندی از سرویسهای پیشرفته میتواند کاربرد هرگونه سیاستگذاری در رابطه با ارتباطات رسانه ایی جدید را محدود کند.به عنوان مثال دولت کانادا،سیاستهای فرهنگی خود را با معرفی«ویدئو در دست تقاضا»(26)به عنوان سرویس خبری اجرا کرده است به آن معنا که نیاز است این سرویسها به بودجه های تولید برنامه کمک کرده و دسترسی مقادیر معین از برنامهسازی کانادا را بیمه کنند.با وجود سؤالاتی در رابطه با اینترنت و با وجودی که در کشور کانادا برخی از اپراتورهای ارتباطات از راه دور با یکدیگر مجادله میکنند اما آنها خبررسان نیستند؛به آن معنا که معتقدند رسانه ی مذکور باید به عنوان یک استثنا از اهداف سیاستهای فرهنگی در رابطه با عمل خبررسانی درنظر گرفته شود.ملاکهای درحال تحول و تکامل سازمان تجارت جهانی برای تجارت الکترونیکی،تفاوهای زیاد میان فضاهای رسانه های الکترونیکی تحت پوشش این سازمان و آنهایی که خارج از این محدوده هستند را کاهش داده و هرگونه شکافی میان تجارت، اطلاعات و فرهنگی را از میان میبرد.درنهایت،توصیف درحال شکلگیری و گسترده از تجارت الکترونیکی،برنامهسازی و خبررسانی اینترنتی،کابلهای فیبرنوری که قادرند 100ساعت ویدئو را در یک ثانیه انتقال داده و شهرهای متصل به هم و متعدد که به شبکه شطرنجی ارتباطات فراملیتی متصل هستند،بدان معنا است که سیاستهای فرهنگی میتواند به کلی،زاید معرفی شود یا تنها برای توده هایی که از طریق سودهای ناشی از«جامعه اطلاعاتی فراگیر»امرار معاش میکنند و از این امور محروم گشتهاند،اعمال گردد.به جای برپا داشتن جشن یا عزا گرفتن برای آینده سیاست فرهنگی،لازم است مشخص شود چنین انتظاراتی تا حدودی نظری و ذهنی بوده و تنها برای 3/1 از کشورهای دنیا که نظارت بر روند توسعه ی سازمان تجارت جهانی درخصوص رسانه های جدید و ارتباطات از راه دور را پذیرفتهاند،به کار میرود.علاوه بر این،نیاز است تا سیاستهای جدیدی در رابطه با تقویت سیستمهای باز رسانهای و پیشرفت حقوق و آزادیهای ارتباطی اتخاذ گردد.اخیراً پیشنهادی از سوی کمیسیون اروپا(27،)ارائه گردیده تا با وجود استانداردهای تکنیکی شبکه ها و فراهمکننده های سرویسهای اینترنتی و تبلیغات پیوسته و قدرتهای بازار و سرویسهای جهانی و خصوصی،یکسری سیاستهای جدید اتخاذ گردد. با وجودی که برخی از جنبه های این پیشنهاد،مشکلساز بوده است،تمرکز بر موارد ساختاری و«چارچوب حداقل کنترل ممکن»از جمله اقدامات ارزشمند آن به شمار می آید.کمیته ی اتاق بازرگانی آمریکا و ناشران اروپایی و میزگردهای ارتباطات معین کرده بودند که مخالف هرگونه سیاستی برای اینترنت،شبکه های پیوسته،سرویسها و دیگر منابع اطلاعاتی بودند؛همانگونه که مانوئل کنستام(28)و تام وارنر تأکید کردهاند که سرویسهای الکترونیکی نباید تابع قوانین خبررسانی(رادیو و تلویزیون)یا ارتباطات از راه دور باشند.برخلاف دفاعیات سازمان تجارت جهانی الکترونیکی و مراکز دیگر،تلاش میشود که این بخش با بحث در این رابطه به پایان رسد که حداقل،سیاستهای جدیدی نیاز است تا بستر رسانه های جدید،آزاد باقی بماند.تهدیداتی در رابطه با رشد و گسترش سیستمهای جدید رسانهای در حال انجام است که این تهدیدات به همان اندازه که از سوی صنایع ارتباطی است،به همان اندازه نیز از سوی دولتها اعمال میشود.درمقایسه با مدل دستیابی آزاد شبکهای که نوعاً اینترنت را تداعی میکند،آشکار است که ارتباطات از راه دور و یورشهای شرکتهای کابلی به سوی اینترنت،در جهت آن است که این شرکت ها حق انحصاری خودرا برای تأمینکنندگان دستیابی به اینترنت و منابع محتویات اینترنت و کنترل سرویسدهندگان خدمات اینترنتی غیرعضو تحقق بخشند.این تلاشها درجهت تبدیل اینترنت به سیستم بسته ی رسانهای،باعث بروز کشمکشهای کنترلی شده است.بنابراین،دادگاه های محلی ایالات متحده از احکام دستیابی آزاد پشتیبانی کردهاند.اما درکانادا،کمیسیون رادیو و تلویزیون و ارتباطات از راه دور(29،)شرکتهای ارتباطات از راه دور و کابلی را ملزم ساخته اند تا شبکه های خود را برخلاف اعتراضات شدید برخی از گروه ها باز کنند.

در واقع،آینده ی اینترنت با توجه به سطح طراحی تکنولوژیکی و کدهای الکترونیکی که ساختار آن را ایجاد میکنند،معین ِ میشود.تلاشهای شرکتهای کابلی و ارتباطات از راه دور به منظور به کارگیری طراحی شبکه برای افزایش کنترل آنها بر توسعه رسانه های جدید،در مقالهای تازه توسط سیستمهای سیسکو(30)فاش شده است. سیستمهای سیسکو،فراهمکننده ی برتر شبکه هایی با باند پهن و پروتکل اینترنت هستند.طراحی شبکه های سیسکو،به اپراتورهای سیستم کابلی این توانایی را میدهد که مطالب را با توجه به منابع خودی یا منابع عضو اولویت بخشند و اولویتهای بعدی یا باندهایی با پهنای کمتر را واگذار کنند و منابع را به طورکلی محدود کنند. این توانایی درجهت کنترل دستیابی و استفاده از شبکه،توسط مواردی صورت میپذیرد تا اپراتورهای سیستمهای کابلی این اجازه را داشته باشند تا حمل و نقل اطلاعات را برحسب نوع کاربرد و رشته های معین و رابطه به کار رفته توسط نوع کاربرد و هویت شخصی کاربران یا با توجه به آدرس سایتها،مجزا کنند.این مدیریت دقیق جریان اطلاعات،به اپراتورهای سیستمهای کابلی،اطلاعات بینظیری درخصوص کاربران ارائه داده و این امر سؤالات زیادی را در زمینه ی خصوصی بودن زندگی افراد مطرح میکند.اما نکته موردنظر آن است که اجازه میدهد تا اپراتورها به طور دقیقی مخاطبان را تفکیک کرده و سرویسهای سریع با منبع بالاتر را برای مشتریان طالب سرویسهای بهتر مورد هدف خود قرار دهند. این تصمیمات برای طراحی شبکه ها به افزایش تجارتی شدن اینترنت منجر شده و مدل«رسانه قدیمی»را بر روی بخش جدید و شگفتآور مراقبان پیوسته که می توانند مطالب اخذ شده و دستیابی اعضا به اطلاعات را محدود کنند،قرارمیدهد. همانگونه که سیسکو خاطرنشان کرده است،هدف،اجازه دادن به اپراتورهای سیستمهای کابلی است که پیشنهاد کنند از سرویسهای آنان یا شرکای آنان باسرعت بالا استفاده شود و دستیابی به دیگرسرویسها و مطالبی که توسط دیگران مهیا شده است را محدود کنند.بنابراین،قبل از بهبود بخشیدن خصوصیات دمکراتیکی و بدون سلسله مراتبی و آزاد دراینترنت،شبکه ها طراحی شدهاند تا به عنوان سیستمهای کنترلی استفاده شوند و فضای مجازی را تجارتی کرده و در واقع تفکیکی میان منابع محتویات و کیفیت سرویس و نوع فضای شبکهای برحسب انواع طبقهبندی کاربرها ایجاد شده است.در برابر چنین تلاشهایی،سیاستهایی در جهت جلوگیری از ایجاد دستیابیهای بسته شده به شبکه ها مورد نیاز است.در واقع،حفظ آزادی در هر یک از این سطوح باید بر روی انواع سایتها درخصوص رسانه های جدید صورت پذیرد.

تصمیمات اتخاذ شده،سپس معین میسازد که آیا اینترنت به عنوان«شبکه باز»باید ظاهر شود مانند تصمیمات کمیسیون رادیو ـ تلویزیون و ارتباطات از راه دور در کشور کانادا یا به عنوان«شبکه بسته»به مانند آنچه که در ایالات متحده تلقی شده است.دستیابی فراملیتی شرکتهای ای.تی.اند.تی،وارنر،تایم،سیسکو و ماکروسافت در میان دیگران بدان معناست که مجادلات متداول در آمریکای شمالی در طراحی سیستمهای باز،مربوط به سیاستهای فضای مجازی در سایر کشورها است.با این وجود،فشار سیاست ارتباطات از راه دور سازمان تجارت جهانی درخصوص توسعه بازارها باعث فراهمآوری ابزارهایی برای مخاطب قرار دادن چنین اموری شده است.در واقع،اصول ضعیف آن در رابطه با قدرت بازار و ممانعتها در برابر کنترل سرویسهای پیشرفته،چنین توقعی را محدود میسازدکه چنین سیاستهایی در سطح فراگیر،از ظهور سیستمهای بسته رسانهای جلوگیری کند.دیگر آژانسهای چندجانبه،مانند سازمان همکاریهای مؤسسه اقتصادی،در برابر چنین اموری توجه یکسانی را نشان داده و چنین بیان میدارند که دستیابی آزاد باید تشویق شود،نه آن که تفویض گردد و هر نوع روش به کار رفتهای نباید در حقوق دارایی و انگیزه های سرمایهگذاری اختلال ایجاد کند. این امر منطقی به نظرمیرسد که مخالفت کمیسیون ارتباطات فدرال(31)برای اعمال دستیابی آزاد در ایالات متحده،سیاستی است که به عنوان شیوهای غیرعملی در اینترنت اتخاذ گردیده است. جمع بندی و نتیجهگیری تجزیه و تحلیل و اداره ارتباطات از راه دور و رسانه های جدید پیچیده است.با توجه به این حقیقت که ساختارهای قدیمی توجیهی برای مباحثات نظم نوین جهانی ارتباطات و اطلاعات و جریان آزاد اطلاعات می باشد پایه ها و اصول متنوع نظری آن(ازقبیل مدرنیزاسیون،وابستگی و امپریالیسم فرهنگی)،دیگر به مانند سابق،محکم و استوار به نظر نمیرسد.این امر به آن دلیل نیست که هیچگونه همانندی میان گذشته و حال وجود ندارد بلکه مشخصاً سه یا چهار مورد شباهت در این مورد وجود دارد.نیروی بالقوه در رسانه های الکترونیکی برای ایجاد سیستم ارتباطی همهجانبه،از میانه قرن نوزدهم،به سرعت به افکار خطور کرد و این چنین حق انحصاری به اپراتورهای کابلی فراگیر در آن زمان در سراسر آمریکای لاتین،آفریقا و آسیا و نیز امتیاز انحصاری اعطایی به تلهکام فرانسه،کابل اندوایرلس(32،)تلفنیکا(33)و غیره صورت پذیرفت.همچنین میتوان به شباهتهای میان کمپانیهای کابلی،آژانسهای خبری فراگیر و نشریات داخلی در اواخر قرن نوزدهم و اتحادیه های استراتژیکی امروزی اشاره داشت.

درنهایت،وابستگی ارزشهای ارتباطی و حقوق انسانی به«تجارت آزاد» و سیاستهای موقت تجاری بود که باعث شد تا شرکتهای فراگیر ایجاد شده و جدیدترین رسانه های الکترونیکی در اواخر قرن نوزدهم و میانه قرن بیست و یکم پدید آیند.اما هنوزهم تفاوتهای اساسی و مهمی وجود دارد.این بخش برخی از این موارد را نظیر تعدد رژیمهایی کنترلی،واقعیت سیستمهای ارتباطی فراملیتی در مقابل نوع فراگیر آن،چگونگی کنترل بر شبکه و اینکه طراحی تکنولوژیکی،تکامل فضاهای مجازی را شکل میدهد مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. این موارد موضوعاتی است که باید در رابطه با ارتباطات از راه دور و رسانه های جدید مورد توجه قرار گیرد.همچنین لازم است تعیین گردد که خصوصیسازی و رقابت نه آنچنان که منتقدین حدس زدهاند،نامطلوب و نه آنچنان که مدافعان آن ادعا میکنند،مفید بوده است.دوم،خصوصیسازی در رقابت تنها سهم اندکی در کنترل استراتژیهای تکقطبی کردن درجهت کنترل بسط و گسترش ارتباطات از راه دور و رسانه های جدید داشته است.سوم،ایده زیرساخت اطلاعات جهانی(34)یا دیگر ایده های جاهطلبانه در رابطه با«جامعه جهانی اطلاعات»توسط یک سیستم ارتباطات فراملیتی و شهرهای به هم پیوسته که تعداد کمی را در مقایسه با تعداد زیاد در بر میگیرند،تحتالشعاع قرار گرفتهاند. ایده سیستم رسانه فراگیر،در حالی که 97درصد از جمعیت جهان از دسترسی به اینترنت و حتی از تکنولوژی 120 ساله یعنی تلفن هم محروم بوده اند تقریباً معقول و پذیرفتنی نخواهد بود.در واقع باید متذکر شد که هنوز زمان رسانه های فراگیر نرسیده است.در نهایت،اصلاح ارتباطات از راه دور شامل یک رویکرد تکنوکراسی برای کنترل است.به واقع ویژگی شخصی هر یک از این سه دیدگاه در رژیم نوظهور کنترل حذف رسانه جدید از سیاستهای فرهنگی و تفکیک آنها از حقوق انسانی و ارتباطی است.این نکته ضروری است که اطلاعات و ارتباطات همواره با آزادی رسانه ها و دمکراسی در ارتباط بودهاند.

با این وجود سیاست جدید کنترل و سازمان تجارت جهانی،این نظرات را از بسیاری از جنبه ها مجزا کرده است.این سازمان هیچگونه مرجعی برای آزادی بیان،زندگی خصوص و تنوع ندارد و درنتیجه،به طور ذهنی و مفهومی،اطلاعات و ارتباط را به اجبار در یک ساختار تجارت آزاد،جای داده است.این تفکیک ذهنی با این حقیقت که بسیاری از کشورهایی که توافقنامه های ارتباطات از راه دور را امضا کردهاند،اما اعلامیه جهانی حقوق بشر و پیمان بینالمللی آزادیهای سیاسی و مدنی را نپذیرفته اند،بیشتر روشن خواهد شد. بر اساس یافته های این مقاله سازمان تجارت جهانی نیاز دارد خصوصیات منحصر به فرد ارتباطات را مورد توجه قرار داده و جهانی شدن تجارت را با جهانی شدن حقوق بشر منطبق سازد.این امر به واسطه برقراری ارتباط و وفاق بیشتر میان این سازمان و بخش واضح و روشنتری از حقوق بشر صورت می پذیرد و نیز اینکه از تمام کشورهایی که قراردادهای ارتباطات از راه دور را امضا کردهاند،درخواست گردد تا اسناد اصلی مربوط به حقوق انسانها را بپذیرند.از این منظر،مشکل جهانی شدن آن است که هنوز به اندازه کافی پیشرفت نداشته است.

پی نوشت ها:

2.(N ew W orld Inform ation and Com m unication order(NW ICO

3.W orld Trade O rganization (W TO)

4.British Telecom .

5.M alaysia Telecom .

6.Singapore Telecom .

7.InternationalTelecom m unication U nion

8.G eneralA greem enton Tariffs and Trade )GATT)

9.O rganization forEconom ic Cooperation and D evelopm ent)OECD)

10 Telecenter

11.Privatization ofTelecom m unications Operators )PTO )

12.Inform ation Com m unication Technology )ICT)